Sezon urlopowy powoli dobiega końca, choć nie każdy miał okazje w pełni go wykorzystać. Pozostałe dni wolne przysługujące pracownikom mogą przydać się w trakcie późniejszej pracy. A w przypadku rozwiązania umowy za niewykorzystany urlop przysługuje ekwiwalent. W zależności od liczby dni wolnych jego wysokość może być różna. Jak obliczane jest takie świadczenie?

Kto może otrzymać ekwiwalent?

Prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop przysługuje pracownikowi, który rozwiązał umowę z firmą i w tym momencie ma niewykorzystane dni wolne. Kwestia ta została uregulowana w Kodeksie pracy. Stanowi podstawę rozliczenia należności, które przysługują pracownikowi ze względu na stosunek zatrudnienia w firmie.

Ekwiwalent dotyczy zarówno niewykorzystanych dni urlopowych w roku bieżących, jak i zaległego urlopu. Świadczenie może być zrealizowane jedynie po zakończeniu umowy z pracownikiem – nie ma możliwości jego wypłaty w trakcie trwania stosunku pracy.

Współczynnik do wyliczenia ekwiwalentu – co to takiego?

Do ustalenia wysokości świadczenia wykorzystywane są stałe i zmienne składniki wynagrodzenia oraz tzw. współczynnik do wyliczenia ekwiwalentu. Jest to przeciętna ilość dni roboczych wyznaczona na pojedynczy miesiąc w danym roku rozliczeniowym.

Aby obliczyć współczynnik, należy od liczby dni w roku kalendarzowym odjąć wszystkie soboty i niedziele, a także święta ustawowe. Pozostałą ilość dni dzielimy przez 12 i otrzymujemy średnią ilość przepracowanych dni na miesiąc. W bieżącym roku wynosi ona 21.

Jeśli pracownik został zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu, to współczynnik za niewykorzystany urlop ustalany jest proporcjonalnie do zapisów w umowie. Przykładowo, w bieżącym roku kalendarzowym:

• współczynnik dla osób pracujących na 1/2 etatu wynosi 10,50 dni,
• współczynnik dla pracowników 1/4 etatu wynosi 5,25 dni.

Jak obliczane jest świadczenie?

Przed wyznaczeniem wysokości świadczenia należy ustalić podstawę wymiaru ekwiwalentu. W jej skład wchodzą składniki stałe, określone w stawce miesięcznej adekwatnej do czasu nabycia przez pracownika praw do świadczenia oraz zmienne. Do tych drugich zaliczane są składowe przysługujące za okresy krótsze niż miesiąc oraz te obowiązujące przez dłuższy czas.

W dalszej kolejności oblicza się ekwiwalent za 1 godzinę niewykorzystanego urlopu. Można go wyznaczyć dzieląc podstawę wymiaru przez współczynnik ekwiwalentu oraz dobową normę czasu pracownika.

Obliczony współczynnik określa wysokość świadczenia za pojedynczą godzinę niewykorzystanego urlopu. Pełną wysokość składki uzyskamy mnożąc tę kwotę razy liczbę godzin roboczych, które zatrudniony przepracowałby w czasie niewykorzystanego urlopu.